14 mei 2024 heeft Rotterdam het bombardement op haar stad herdacht.

Het bombardement luidde de start van een vijfjarige oorlog in waarvan wij de doden tot op de dag van vandaag gedenken. Vandaag hebben wij gestaan bij de herdenkingsmonumenten op onze begraafplaats. Zes mannen. Oorlogsslachtoffers en slachtoffers van de oorlog. Mannen die onder de wapenen als arbeitseinsatz als ongelukkige voorbijganger of als verzetsmannen om het leven zijn gebracht door bombardement of wapens. Pieter Johannes Maria Jungerhans, Johannes Josephus van der Loo, Leonardus Julianus Fleghaar, Pieter Herman Magre en Anthonius Johannes Worsteling in de leeftijd van 19 tot en met 30 jaar. Veel te jong uit het leven weggerukt tijdens een nutteloze oorlog, hun familie in pijn, machteloos, verdriet en woede achterlatend. Na een indrukwekkende bijeenkomst hebben we bloemstukken bij hen neergelegd en een krans gelegd bij het monument ‘Voor hen die vielen toen de Wereld in brand stond.’

Naast hen hebben we hen die op welke wijze dan ook om het leven zijn gebracht, herdacht.

Na afloop met nabestaanden van een slachtoffer mogen spreken en geluisterd naar de gruweldaden die hun familie is aangedaan. Dat maakt je stil. Opdat het nooit meer zal gebeuren, zeggen en denken we dan. Helaas zijn de woorden van 1 van de nabestaande, degene die de oorlog daadwerkelijk heeft meegemaakt, zo waar. We hebben niets geleerd. Er is nog steeds oorlog op diverse plaatsen die zo dichtbij komt. Onze eigen onverdraagzaamheid en intolerantie. De korte lontjes. Opdat het nooit meer zal gebeuren. Leren we dan nooit?